Ik loop richting gesloten afdeling en duw de deur open. Iets verder dan normaal en ineens hoor ik een klik. De deur staat wagenwijd open en is in een slot geklikt. Dat lijkt mij op een gesloten afdeling niet zo handig maar krijg de deur niet uit het slot.
Ik zit wat aan de deur te rukken als meneer W zijn kans schoon ziet en de centrale gang op wil lopen. “Blijft u gezellig bij mij?” vraag ik hem. Hij ontkent en zegt dat hij lekker naar buiten gaat “en u houdt mij niet tegen” voegt hij er nog even aan toe. Ik pak zijn hand en begin een praatje terwijl ik met mijn andere hand nog steeds probeer de deur uit het slot te krijgen. Helaas is meneer W niet op andere gedachten te krijgen.
Hij schuifelt (nog wel steeds mijn hand vasthoudend) steeds verder weg bij de deur. Gelukkig zijn de bewoners op een dusdanige leeftijd dat ik niet verwacht dat hij het op een lopen gaat zetten. Aangezien bij mij de tong op de schoenen ligt na ongeveer 10 meter hardlopen zou er een reële kans zijn dat ik hem niet bij zou kunnen houden. En leg dan maar eens uit aan de zorg hoe het komt dat meneer weg heeft kunnen komen. Maar goed, meneer W schuifelt gelukkig alleen een beetje en ik zie ineens iemand van de zorg aankomen. Ze ziet mij, nog steeds in strijd met de deur, en wijst naar iets naast de deur.
Een enorme rode knop.
Een ENORME RODE KNOP die ik om totaal onduidelijke reden volledig heb gemist.
Eén druk op de knop en de deur klikt uit het slot.
De zorg pakt de hand van meneer W en neemt hem mee voor een kort rondje over de centrale hal. Ik zie ze gaan en kijk nog eens naar de knop. Die heb ik inderdaad toch wel eerder gezien en me afgevraagd waarvoor die was. Wat had ik eigenlijk verwacht? Een brandalarm, ontploffing, confetti kanon? Ik schud mijn hoofd eens om mijn eigen onnozelheid. Ik loop verder de afdeling op en bedenk mij dat confettiregen eigenlijk wel véél leuker zou zijn.