De bloggende Mondhygiënist: het is hier geen hotel?

Wanneer ik de huiskamer inloop hoor ik direct vrij dwingend naast me: “Zuster! Zuster!” Ik draai me om en loop naar haar toe. “Zeg het maar hoor” zeg ik vriendelijk. “Ik wil koffie. En melk. En een lepeltje”.

Mevrouw M. is nog niet zo lang op de afdeling. Voor haar ben ik gewoon een zuster die lekker gecommandeerd kan worden. Ik grinnik een beetje om haar directheid.

Ik hou van bejaarden. Ze zijn zo heerlijk gecompliceerd ongecompliceerd en eigenlijk herken ik de gang van zaken ook uitstekend. Ik ben benieuwd of ik hier ook (net als thuis tegen mijn kinderen) kan roepen: “Het is hier geen…” “hotel” zeggen mijn kinderen dan braaf, om het de volgende keer uiteraard net als alle voorgaande keren aan te pakken.

“Heerlijk gecompliceerd ongecompliceerd”

Nee, dat zou onaardig zijn. Bovendien kan ik het haar ook niet kwalijk nemen. Het voelt ook best als een hotel. Mooie eigen kamer. En suite badkamer. Vol pension. Het enige verschil is dat je bij een echt hotel wel naar huis mag. Maar de meeste bewoners verkeren toch in de veronderstelling dat dat elk ogenblik gaat gebeuren, dus ach…

We zetten het hotel gevoel nog even lekker door en met mijn mooiste onzichtbare glimlach achter het mondmasker schenk ik nog een kopje koffie in. Is mijn bijbaantje in de horeca toch nog ergens goed voor geweest.

Dit bericht delen