Ik duw mevrouw G in haar rolstoel terug richting huiskamer. Onderweg komen we mevrouw N tegen en voordat ik besef wat er precies gebeurt haalt mevrouw G uit naar mevrouw N, waarop mevrouw N direct een mep terug geeft (wat ik haar niet echt kwalijk kan nemen natuurlijk).
De Supernanny regels van Jo Frost zitten blijkbaar toch nog ergens opgeslagen in mijn hoofd: ik roep de dames direct tot de orde en zeg dat dit gedrag totaal onacceptabel is. De ‘naughty step’ laat ik maar achterwege, te ingewikkeld met zo’n rolstoel. Ik had haar natuurlijk nog even in de hoek kunnen parkeren maar 82 minuten leek mij toch weer wat overdreven.
Wel mevrouw G gevraagd waar deze actie vandaan kwam. “Ze keek zo chagrijnig” was het antwoord. Ik sta perplex, zo’n reden zag ik niet aankomen. Gelukkig heb ik mijn mondkapje op want in ontspannen toestand hangen ook míjn mondhoeken naar beneden. Niks aan te doen. Niet iedereen heeft een Meg Ryan mond.
Ik mopper nog een beetje op mevrouw G en ga dan op weg naar mijn volgende bewoner. Op de gang vraag ik me af of ik geschokt moet zijn of heel hard moet lachen om het absurde van de hele situatie.
Als ik vervolgens op zoek ga naar mevrouw R vind ik haar in de huiskamer samen met twee medebewoonsters. Ze zijn gezellig met z’n drieën aan het Rummikubben. Eigenlijk heeft ze geen tijd om met me mee te gaan maar haar medebewoonster verzekert haar dat ze op haar zullen wachten. “Niet stiekem valsspelen hè!” grap ik. Ze kijkt me aan. “Nee, natuurlijk niet. Dat zou niet aardig zijn.”
En zo is het maar net. Als we allemaal wat vriendelijker tegen elkaar zouden doen zouden we in een veel leukere wereld leven!