De bloggende Mondhygiënist: een crush op de tandarts

Na een paar heerlijke zonnige vakantie weken stap ik mijn favoriete afdeling weer op. Ik ben nog maar net binnen of er wordt heel enthousiast naar mij gezwaaid. Mevrouw L. wenkt mij dringend en ik loop naar haar toe. De zorg grinnikt wat en zegt dat ze met grote regelmaat naar ons heeft gevraagd.

Als ik bij haar neer hurk vraagt ze me naar mijn naam. “Ik ben het vergeten” zegt ze. Ik noem mijn naam en ze zegt blij dat ze mij toch wel eerder heeft gezien. Ik zeg haar dat dat klopt en dat ik haar regelmatig bezoek. “Oh ja nu weet ik het weer” zegt ze terwijl ze me goed aankijkt, “u bent die met die mooie ogen”.

Ik glim van trots want je kunt veel zeggen van bewoners met dementie maar ze zijn over het algemeen erg eerlijk, soms op het onbeleefde af.

Vervolgens trekt ze een heel verdrietig gezicht. Ook dat is herkenbaar. Sommige bewoners blijven in een bepaalde herinnering hangen en dat zijn niet altijd de leukste helaas. Ze vertelt me nu dat haar verkering net uit is. Op het moment dat ik iets meelevends wil zeggen lacht ze: “maar daar mis ik niks aan hoor!” Ik lach met haar mee en beaam dat wij vrouwen prima voor onszelf kunnen zorgen.

Ik wacht nog even af en dan komt het inderdaad: of ik die knappe man die bij mij hoort de groeten wil doen. Ik zeg lachend dat ik dat zeker zal doen.

Het is toch fantastisch dat je ook op hoge leeftijd nog lekker een crush kunt hebben op iemand. En dat er pakweg 50 jaar leeftijdsverschil tussen zit vindt niemand een probleem.

Ik ben blij dat ik weer terug ben. Ik heb de bewoners gemist en mevrouw L. stiekem een beetje meer.

Dit bericht delen