De bloggende Mondhygiënist: ik kreeg een prachtige glimlach, de grootse beloning!

Mevrouw S. zit in haar kamer als ik haar bezoek voor een controle van haar mond. Ze zit samen met haar knuffel wat te babbelen. Het is een mooi beeld, ze is niet meer in staat om goed verbaal te communiceren maar ze lijkt volledig tevreden. Ik versta ineens de zinnen van Berend Botje. “Dat is een mooi versje” zeg ik tegen haar. “Zullen we het samen zingen?”

Ik begin te zingen en als snel zingt ze met me mee. Ze herinnert zich de melodie weer en ze kent de tekst feilloos. Na het liedje krijg ik de mooiste glimlach die ik in tijden heb gezien. Na de controle zing ik nog een keer het versje samen met haar en krijg ik opnieuw die prachtige glimlach. Ik bedank haar voor het mooie zingen samen en ga weer op pad.

Ik bedenk mij dat muziek iets prachtigs is. Hoe ver mensen ook raken in hun dementie, muziek blijft bij ze. Velen hebben ook hun instrument waar ze zo veel op gespeeld hebben bij zich. Dat is voor een blokfluit ook niet zo’n probleem, maar er worden hele piano’s verhuisd en die neem je toch niet zo makkelijk mee in je koffer.
Gespeeld wordt er vaak niet meer, maar het is zo’n groot onderdeel van hun leven dat ze er niet zonder kunnen.

Ik herinner mij meneer K. die zijn mondharmonica bij zich had. Uiteindelijk werd hij zo onrustig van spullen om zich heen dat hij bijna niks meer in zijn kamer had staan. Maar de mondharmonica bleef. Hij pakte het weleens op en dan wist hij eerst niet zo goed wat hij er mee moest. En dan ineens verplaatsten zijn vingers zich vliegensvlug. Bracht hij de mondharmonica naar zijn mond en speelde een paar prachtige tonen, waarna hij er een beetje vertwijfeld naar keek en het weer in het doosje deed.

“Dementie neemt heel veel weg. Maar gelukkig blijft er ook veel over en muziek hoort daar bij.”

Ik kijk nog even naar mevrouw S. Heerlijk om te kunnen zingen met iemand zonder schaamte te voelen. Helaas kan ik absoluut niet zingen, ik had het haar beslist niet kwalijk genomen als ze me afkeurend had aangekeken, en toch kreeg ik een prachtige glimlach. De grootste beloning!

Dit bericht delen